Je bent iemand, je kunt iets, je hoort erbij!

Terug naar mijn middelbare school met taart!

Deze prachtige slogan is zichtbaar in de mooie centrale warme aula van het Melanchthon in Kralingen. Hier gaat toch alles over…..!

Vorige week was ik een paar dagen buiten Rotterdam en kreeg ik spontaan een mooi interessant bericht doorgestuurd van twee lieve moeders, vriendinnen. Deze moeders ken ik al vanuit de periode dat onze kinderen op het zmlk-onderwijs zaten jaren terug. Nog steeds zien we elkaar, inspireren we elkaar, delen trots waar onze kinderen nu staan en delen we onze passie in het goede en mooie zichtbaar maken in het onderwijs.

ARTIKEL

Op onze groepsapp werd gedeeld: heb je dat artikel al in de Volkskrant gezien?! Dat artikel over een zwakke school, volgens de onderwijsinspectie, dat is ontwikkeld tot een zeer excellente school met prachtig resultaat. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt. Ik las vol bewondering het artikel. Wat een ongelooflijk knap resultaat, zoveel respect voor iedere leerling, voor elke leerkracht. Diepe verbondenheid. Ieder wordt gezien en het beste wordt geboden. Tegelijk voelde ik ook de ontroering en besefte mij dat deze school op de plek zat waar ik zelf vroeger ook op de Middelbare School zat.

Mavo Kralingen. Een mooie middelbareschooltijd maar ook een verdrietige. Verdrietig omdat ik simpelweg ook vaak bang was, bang voor dat wat zou gebeuren. Angstig voor: Kan ik het wel en zijn er morgen weer de volgende pesterijen?” En nu heeft deze school gewoon dit geweldig resultaat bereikt!!

BEDANKEN

Spontaan kreeg ik het idee hun te feliciteren met dit resultaat door wanneer ik terug ben in Rotterdam langs te gaan met een hele grote taart. Ik wilde ze ook bedanken, bedanken dat zij veiligheid bieden, veiligheid waarbij de kinderen/leerlingen de basis hebben om het beste in zichzelf en elkaar naar boven te halen. Het raakt zo mijn missie, zoals ik ook omschreven heb in het boek: Ik zie jou. Elk woord is met de intentie geschreven deze gedeelde missie door te geven. Erkenning en herkenning te brengen en inspiratie hoeveel we kunnen bereiken als we verder kijken.

GEWOON DOEN

Mooi als ideeën niet ideeën blijven en ook echt tot actie kan brengen. Vanmorgen vroeg stond ik om 08.00 bij de banketbakker en daar stond, alsof ik deze besteld had, een prachtige grote heerlijke opgemaakte taart. Taart gekocht, boek mee met de kaart “Dromen geef je door” met de tekst: “Dank voor de veiligheid en zichtbaarheid die jullie ieder kind bieden waarbij eenieder op eigen wijze mag schitteren. Gefeliciteerd met dit ongelooflijk knap resultaat!”

Tien minuten later stond ik met zweethandjes en bonkend hart voor de deur. Wat zag het er nu prachtig en warm uit. Aangekomen bij de receptie, is de heer Dennis Maharban aanwezig? Zijn naam stond vol trots en waardering in het artikel. Mag ik hem 1 minuutje storen en dit overhandigen? De heer Maharban is momenteel in bespreking werd mij verteld. Waar zij mij zagen staan met grote taart in mijn handen was toch de verleiding hem te bellen of hij 1 min tijd had. De telefoon werd niet opgenomen. Hij is druk met meerdere in bespreking werd mij verteld. En toch kwam de uitnodiging: loop maar even mee. Ik liep achter deze lieve dame aan en kwam bij de vergaderkamer waar 4 heren druk in bespreking waren. De deur ging open en de uitnodiging ontstond hun kort even de taart te overhandigen. De heer Maharban, herkende ik gelijk uit het artikel, stond op en schudde hem de hand. Sprak mijn felicitatie en bewondering uit.

VERBINDING IN MISSIE

Tegelijk was daar de oprechte vraag van andere heer: Wat mooi dat u dit doet en wie bent u?

Uw school was toch jaren op de Oudedijk gevestigd, de plek waar vroeger Mavo Kralingen zat, vroeg ik. Dat werd gelijk bevestigd. Kent U die school werd mij gevraagd? Ja, ik zat daar tijdens mijn middelbareschooltijd. Mede daarom raakte het verhaal mij en had ik snel het idee u te komen feliciteren en bedanken. En toen…, greep het mij even naar de keel. Onderlippen trilde en de tranen sprongen in mijn ogen. Terwijl ik mij excuseerde voor mijn emotie zei ik door mijn tranen heen: ik heb mij ook zo onveilig gevoeld op een aantal momenten …… (even stil) en toch werd ik altijd toen al uitgenodigd om verder te kijken en te blijven geloven in wonderen. Zoals U nu ook doet voor uw leerlingen op deze school en nu zo excellent wordt gewaardeerd. Grote dank. Verbinding in missie.

Vertel: hoe was uw tijd daar? Hoe kwam dat zo? Kort mocht ik enige toelichting geven over mijn situatie, mijn ervaring van waaruit ik nu zoveel moois mag brengen. Vele warme ogen van 4 heren keken mij aan en waar toeval niet bestaat ontstond een mooi kort spontaan gesprek hoe veel waarde we werkelijk in het onderwijs kunnen bieden door werkelijk te kijken en het juiste te blijven bieden.

De kaarten uit mijn boek gingen ook over tafel zoals: “je kunt niet van alle kinderen dezelfde sterren maken, je kunt ze wel allemaal laten schitteren”, “je bent zoveel meer dan je denkt” etc.

Een man deelde met mij hoe dankbaar hij was dat ik langskwam. Hij stelde de andere heren en zichzelf voor. Trots deelde hij over zijn andere scholen met uiterst goede waardering. De andere heren waren ieder een schooldirecteur van andere locaties van het Melanchthon en hij was ook cluster directeur van deze mooie scholen. Mooi onderwijs bestaat als we het goede blijven zien.

Ontroerd, dankbaar schudde we elkaar de hand en met warme blik raakte onze ogen en handen elkaar. Missie wordt vervolgd werd wederzijds uitgesproken.

Terwijl ik de school uitliep vielen mij twee zinnen op die zichtbaar waren in de warme aula.

“Je bent iemand, je kunt iets, je hoort erbij.”

Zo mooi…. Dat ieder kind iemand is, dat ieder kind werkelijk iets kan vanuit haar of zijn eigen talent wordt zo gedragen met het besef dat eenieder erbij hoort!! Daarna viel mij de zin op:

“Verbinding in meer dan het gewone.”

Wat een diepe rijkdom als dat wordt gezien. Met een big smile liep ik naar buiten, alsof ook bij mij de ervaring van toen nu zoveel zachter was, maar bovenal dat we met elkaar deze missie mogen voortzetten. Kijk verder! Ik zie jou!

Klik hier voor het artikel in de Volkskrant.