Twee weken geleden bracht ik mijn auto naar de garage voor de jaarlijkse APK, na betalen van dikke rekening kon ik de volgende dag weer heerlijk mijn korte snelle ritten, mooie lange ritten voortzetten.
Wat is het toch een verslaving om elke ochtend wakker te worden met: wie ga ik bellen, waar ga ik langs, hoe is het met die dierbare vriendin en haar gezondheid, hoe is het haar die zo in liefdesverdriet zit, en zij die net verhuisd is, voelt ze zich al lekker thuis, en zij die net zo belangrijke afspraak vandaag heeft voor haar werk, even appen dat ik voor haar duim en ongelooflijk veel succes wens.
Wat hou ik van mensen en ben zo dankbaar en gelukkig met hun om mij heen.
Wat is het toch dat ik de laatste tijd zo moe was, soms dat eenzame gevoel van vroeger weer opkwam ondanks zoveel lieve mensen om mij heen en mij zo sterk voel in mijn eigen kracht en toch dat verdriet.
Tot die prachtige metafoor ook nu op mijn pad kwam.
Even snel boodschappen, dan langs manege en dan weer gauw door. Soms krijg ik heerlijk de grappen te horen over mijn rijstijl.
En daar, midden op de weg slaat de motor af, sta stil, alle lichtjes beginnen te branden en de auto wil niet meer starten. Wat gebeurt er ?! Hij is net gekeurd en toch volledig nagekeken?! Ben ik zo suf geweest om niet op tijd te tanken?
De meter gaf aan dat hij nog halfvol zat, gelukkig. Al beken ik gelijk dat ik graag alles halfvol zie en niet halfleeg of nog liever: Mag ik even bijschenken ?
De auto wilde helemaal niets meer, ik blokkeerde de uitgang volledig bjj de manege. Voor mij wilde en andere keurige auto met 2 mooie mannen in pak net de entree inrijden. Gelukkig hielpen ze mij met wegduwen van de auto, ook toch weer een leuk moment waar zij het waren die net een afspraak hadden met Jan terwijl ik hem belde voor hulp en hij aangaf niet te kunnen komen, zijn afspraak zou er elk moment zijn. Die is hier voor mij nu aan het duwen zei ik…..
Bellen met de anwb, na goed uur kwamen zij gelukkig, weer zo,n leuke vriendelijke man, wat een hulp kwam nu mijn kant op.
Na anderhalf uur zoeken wat het probleem is en ook hij er niet uitkwam zei hij spontaan, ik gooi er toch maar een jerrycan met 10 liter benzine in ondanks dat tank aangaf halfvol te zitten.
En ja hoor, bam, de auto start ! Hij was echt helemaal tot de laatste druppel leeg. De brandstof meter was defect en wat vertrouw je toch daarop !
Langzaam in de weken die volgden kwam steeds meer het besef dat ik ook doorreed zonder benzine, doorging zonder voeding wat ik even werkelijk nodig had. Mijn meter gaf aan gewoon door te kunnen gaan zoals ik al heel lang deed.
En toch was ik zelf van binnen even echt leeg. Wat een moeheid en emoties kwamen er los. Eerlijk gaf ik dit aan bij enkele vriendinnen, wat een klus om te durven vragen en ontvangen, om van rust te genieten en niet door te rennen, om te blijven vertrouwen in de leegte die ontstond zowel in vriendschappen als in werk. Wat een boodschappen en prachtige reacties kwamen los vol verbazing en verwondering van mij en mijn dierbare omgeving.
Mijn glas wordt heerlijk bijgeschonken. Ik hou van het leven en wat ben ik blij dat ik dit mag zeggen en denk dat gelijk aan het geweldige lied van Harrie Jekkers: Ik hou van mij